Dagblad Trouw heeft vandaag een aardig stuk over één van de door ChristenUnie voorgestelde alternatieven voor abortus, te weten 'een kind afstaan ter adoptie'. Vrouwen die dat vroeger is overkomen, reageren emotioneel, schrijft Trouw. „Abortus kan een plekje krijgen, een kind zal altijd blijven bestaan.” Ook een kind dat zo bleef leven, heeft gemengde gevoelens. De passage in het regeerakkoord waarin adoptie als alternatief voor abortus wordt genoemd kreeg -naast de passage over gewetensbezwaarde trouwambtenaren- tot nu toe de meeste kritiek.
’Vind je het geen knappe jongen?” vraagt kapster Mireille Jansen in haar met zorg ingerichte woonkamer in het Gelderse Wijchen. Ze wijst, met voorzichtige trots, op een pasfoto van haar zoon: een puber met sluik blond haar en blauwe ogen waarmee hij onbevangen de wereld in kijkt. Die foto draagt ze altijd bij zich, in haar portemonnee, daarin verschilt zij niet van andere moeders. Maar hierin wel: ze heeft haar zoon nog nooit in levende lijve gezien.
Mireille Jansen typeert zichzelf als een ’gewone’ afstandsmoeder – zonder verslaving of psychosociale problemen – met een buitengewoon verhaal. Amper zeventien was ze toen ze in het ziekenhuis beviel van een kerngezonde zoon, 2645 gram zwaar. Dat haar kind een jongetje was, hoorde ze overigens pas maanden later, want Daan werd meteen na zijn geboorte in een bakje gedaan en door een zijdeur weggereden.
Van de bevalling herinnert Jansen zich helemaal niets: „Ik heb alles onbewust weggedrukt, denk ik.” Ze was in een shocktoestand, want slechts vier dagen vóór de bevalling ontdekte ze dat ze zwanger was. Dat cruciale moment, in de stoel bij de gynaecoloog, vlak na het zien van de echo, met haar al even geshockeerde moeder naast zich, dat is Jansen wel bijgebleven: ,,De wereld zakte onder m’n voeten weg.’’
Onbewust, zegt Jansen nu, heeft ze misschien wel eerder geweten dat ze zwanger was. Een buik had ze niet (‘ik was nog dunner dan nu’) en haar menstruatie was altijd al onregelmatig. Maar ook zonder duidelijke fysieke signalen moet ze iets hebben voorvoeld: ,,Op foto’s van die zomer zie je dat ik alleen maar wijde kleren droeg. Terwijl ’strak’ mijn smaak is.’’
Van een psycholoog hoorde ze later dat ’inwendig dragen’ wel vaker voorkomt bij vrouwen die hun zwangerschap willen verdringen. Ook Jansen had redenen om haar ongeboren kind letterlijk weg te stoppen: haar ex had alweer een andere vriendin. En voor haar ouders, die dat vriendje sowieso al niet zagen zitten, zou een zwangerschap onacceptabel zijn.
,,Wij waren het ideale gezin, bij ons heerste heel sterk het idee: alles voor de buitenwereld,’’ zegt Jansen. Een ongewenst kind van een veel te jonge dochter, dat zou voor haar ouders een enorm gezichtsverlies hebben betekend. En daarom, ’uit respect voor mijn ouders’, nam zij intuïtief en heel snel deze ingrijpende beslissing: ,,Ik zei: ik wil afstand doen. Of nee, ik zei geloof ik: ik wil het niet hebben, ik doe het weg.’’
En zo geschiedde het, met instemming van haar ouders: Daan werd weggehaald, vier dagen later al, een paar minuten na zijn geboorte in een Nijmeegs ziekenhuis.
Haast niemand wist dat Jansen een kind had gekregen, ook haar ex-vriend niet, en een week na de bevalling ging ze gewoon weer aan het werk in de kapsalon. Ze probeerde, voor de buitenwereld, ’zo normaal mogelijk’ voort te leven.
Een half jaar na Daans geboorte wachtte Jansen bij de Raad voor de Kinderbescherming nog een hondsmoeilijke beslissing: ze moest kiezen aan welke adoptieouders haar zoon zou worden toegewezen. Dat ging zo: ,,Ik moest in een hokje gaan zitten, daar lagen drie bruine mappen klaar, met stickers erop. Op één map stond: ’moeder: huisvrouw’ en ’vader: engineer’. Dat vond ik een heel interessant woord, die map heb ik toen maar gekozen.’’
In de tijd daarna was ze vooral bezig met ’overleven’, zegt Jansen: ,,Je bent ten diepste weggeslagen, je voelt je heel alleen. Het is ook heel onwerkelijk: je hebt een kind gekregen, maar waar is het? Die onzekerheid geeft heel veel druk op je schouders.’’
Zo’n zeven jaar lang zweeg ze over haar ongekende zoon, totdat zij ex Jan toevallig weer ontmoette: ,,Ik zei meteen: Ik moet je wat vertellen. Je hebt een zoon van zeven jaar oud.’’ Dat was een heftig begin van een hernieuwde kennismaking, die uitmondde in een hernieuwde relatie. Ze trouwden, Jansen werd spoedig wéér zwanger van Jan en negen maanden later werd hun tweede zoon Nighel (nu 6 jaar oud) geboren.
Nighel – een vrolijk blond jochie dat als twee druppels water lijkt op zijn broer – heeft een foto van Daan op zijn slaapkamer staan, vertelt Jansen: ,,Hij zegt het ook gewoon tegen zijn vriendjes: Ik heb een grotere broer, maar die woont bij een andere papa en mama.’’ Na Nighels geboorte besloot zij om voortaan open te zijn over haar eerste zoon, ook al vonden (en vinden) haar ouders dat heel lastig. Maar Jansen kan en wil het bestaan van Daan niet meer ontkennen: ,,Als iemand aan me vraagt: Hoeveel kinderen heb je? Dan kan ik toch niet zeggen: één?’’
Haar relatie met Jan liep na een aantal jaren spaak: ,,Ik denk dat ik bij hem terug ben gegaan met het idee: wie weet worden we dan een echt gezin. En wie weet krijg ik daardoor Daan weer terug.’’ Maar dat was een irreële gedachte, zo wist Jansen diep in haar hart, want Daan was geadopteerd. Het verleden valt niet te herschrijven, alleen te verwerken, maar dat lukte haar met Jan niet goed: ,,Ik heb hem heel veel verweten: je was er toen niet voor me, je moest zo nodig met die andere griet.’’
Inmiddels is Jansen gelukkig met Wiljo (39), haar nieuwe vriend, en probeert ze haar afgestane zoon een plek te geven in haar leven. Op aanraden van een maatschappelijk werkster ging ze anderhalf jaar geleden op bezoek bij het zogenaamde ’neutraal-terrein’-echtpaar, bij wie Daan de eerste zes maanden van zijn leven heeft doorgebracht. Dat was een emotionerende ontmoeting, vertelt Jansen: ,,Het zijn ontzettend lieve mensen, het voelde heel vertrouwd. Ze gaven me zijn allereerste babypakje en zijn eerste knuffeltje, die koester ik echt, die pakt niemand me meer af.’’
Eén keer per jaar krijgt Jansen, via de Kinderbescherming, een brief met foto’s van de adoptieouders van Daan. Ze bewaart ze zorgvuldig in een dikke multomap, die nu voor haar op tafel ligt. ,,Kijk,’’ zegt Jansen, ,,Dit was Daan vijf jaar geleden, toen had hij net zo’n kuifje als Nighel. En hier is hij met zijn ouders op vakantie, moet je zien hoe luxe dat resort eruit ziet.’’
Hoewel ze blij is met elk snippertje informatie over haar zoon, doen die brieven haar soms wel pijn. Bijvoorbeeld als ze benadrukken hoe goed het contact is tussen Daan en zijn ouders. En echt afschuwelijk vond Jansen de brief, waarin de adoptieouders beschreven hoe ze Daan over haar hadden voorgelicht: ,,Ze hadden hem verteld dat ik de ’maakmoeder’ ben. Toen heb ik zo hard gehuild* Ik voelde me net een stuk vee.’’
Afstand doen van je kind veroorzaakt een blijvende verdriet, zo ervaart Jansen, dat haar op onverwachte momenten hard kan treffen. Dat gebeurde bijvoorbeeld na de vuurwerkramp in Enschede zeven jaar geleden: ,,Ik weet niet waar Daan woont, en ik dacht: misschien woont hij wel dáár, misschien is hij nu wel omgekomen. Dan zal ik hem dus nooit meer ontmoeten.’’
Toch staat Jansen nog steeds achter haar beslissing van toen, zegt ze:,,Nu ben ik veertien jaar ouder, ik zou nu wel beter weten, ik zou nu natuurlijk nooit meer afstand doen. Maar toen dorst ik echt niet mijn mond tegen mijn ouders open te trekken. Ik had hem op dat moment ook niet kunnen geven wat hij nu heeft.’’
Haar zoon ziet er goed uit, die gedachte troost haar: ,,Hij is gelukkig goed terechtgekomen.’’ Zelf mag Jansen geen contact opnemen met Daan. Maar als hij toe is aan contact met zijn biologische moeder, staat haar deur voor hem open.
In verband met de privacy is Daan een gefingeerde naam.
Lees ook:ADV: Laat je kind niet vallen
Lees ook:Urkse Iede Hoorn verlaat Mister Gay verkiezing vanwege ouders
Lees ook:Jehova’s getuigen mogen geen kind adopteren
Lees ook:‘Een echte moslim, die radicaal is, mag moorden’
Lees ook:Cabaretier: waarom zijn christenen niet boos?
Wat een afschuwelijk verhaal. En vandaag de dag wederom een zeer aktueel probleem ook. “Ons” systeem zegt te handelen altijd in “belang van het kind”…..op papier ja.
Gedegen onderzoeken wijzen nu uit dat in ieder geval kinderen er geen voordeel van hebben als ze een eigen ouder moeten missen.
Het verhaal wat hier wordt beschreven, typeert het hele denken over mensen en kinderen ook al. De moeder die voor de eigen familie, uit “schaamte” die beslissing dan maar neemt, “onder druk”.
Ik ken nog zo’n geval.
Een moeder lijdend aan BL, die eerst mij als vader ziet van ons kindje, daarna na geboorte zegt bekijk het maar, en vervolgens een kind in een grote leugenbrei laat leven,
“onder druk” van haar eigen ouders die in haar verhalen meegaan. Daarbij werkers die van alles a. hebben verzwegen omtrent haar toestandsbeeld, richting rechter en ook nog eens gedegen studie aan hun laars bliken te lappen met all gevolgen vandien voor kinderen.
Vele vaders die in deze situaties worden geplaatst middels ook valseijk opgemaakte rapportages en verklaringen van die nooit en te nimmer worden gekontroleerd, onterechte beschuldigingen en zwartmakerij, daarbij als gevolg hebbend dat kinderen gaan lijden aan allerlei identiteitsstoornissen en erger.
Kinderrechten gaan voor ……zeggen ze dan.
Nou voorlopig was het zo hier dat in 90 procent de kinderen naar moeders gingen na scheiding getrouwd of niet, en daarmede heeft het systeem flink in de vingers gesneden. Dat blijkt ook.
“Het blijft mensenwerk” hoor je dan later een rechter zeggen, terwijl diezelfde rechter gezag geeft aan iemand die dat niet kan alleen. Die rechter bepaalt dat aan de hand, nemen we aan van wat hem ter kennis komt. Met andere woorden werkers die daarvoor al wisten wat hier aan de orde was en dan maar niks zeiden…. Fout.
een potsierlijk schijnheilig alternatief ja als een CU-compromis om PvdA/CDA te bedienen. Het enige alternatief op abortus is kinderen altijd welkom, het is neit zo moeilijk om dat te faciliteren en stimuleren, ook zelfzucht heeft zijn prijs. Gezien de krankzinnige toestanden van de laatste 40 jaar lijkt het er op dat de pil verontmenselijkt, bloed kruipt waar het niet gaan kan, de samenhang slaat diepere wonden in mensen en samenleving dan ons deskundig wordt wijsgemaakt.
Afstaan is een van de alternatieven voor een abortus. Maar er zijn meer alternatieven nodig. Ikzelf heb 15 jaar geleden een abortus ondergaan, en al 15 leef ik met de wetenschap dat ik mijn kind heb vermoord, want dat is, heel eerlijk gezegd, wat je doet. Ik wou maar dat ik mijn kind had afgestaan, dat had hij/zij in ieder geval nog een kans gehad. Dan had ik misschien geleefd met het gemis of al die andere pijn die Mireille beschrijft, maar ik kan je dit vertellen: een abortus is geen optie. Pijn om wat je gedaan hebt, rouw om het verlies van een kind dat ikzelf heb vermoord en waar ik niemand over kan vertellen, nachtmerries, psychische problemen, etc. Wat ik me afvraag is hoe het echt gaat met al die andere vrouwen die een abortus hebben gedaan, want in verhalen van opluchting en verder leven, daar geloof ik niet meer in.
Toen ik werd geboren had mijn moeder niet de keuze tussen adoptie of abortus. ze MOEST
mij afstaan. Dat was zo in het katholieke Brabant. Het heeft geen zin me druk te maken over het feit dat ik niet zou zijn geboren als ik niet ge-adopteerd zou zijn. Wat ik wel weet is dat mijn moeder hierdoor geen makkelijk leven heeft gehad. Mijn enige conclusie is dat een vrije keuze haar veel ellende had kunnen besparen en dat religie en ethische kwesties moeilijk samengaan.
Als zij voor abortus had kunnen kiezen had niemand haar iets kwalijk kunnen nemen en had ze een makkelijker leven kunnen leiden. Dat ik dan niet had bestaan is niet meer dan een feit. Daar hecht ik geen waarde aan.